Η μελέτη ηχομόνωσης εξασφαλίζει ότι το εξωτερικό κέλυφος ενός χώρου ή ενός κτιρίου έχει επαρκή ικανότητα ηχομείωσης, ώστε να “εμποδίσει” τον θόρυβο από εξωτερικές πηγές να εισχωρήσει μέσα στον χώρο ή στο κτίριο.
Πρώτα προσδιορίζεται η απαραίτητη ηχομόνωση από αερόφερτο και κτυπογενή θόρυβο, όλων των χωρισμάτων και κουφωμάτων ενός χώρου ή ενός κτιρίου, ανάλογα με την χρήση του εκάστοτε χώρου.
Η απαραίτητη ηχομόνωση ορίζεται στον Κτιριοδομικό Κανονισμό στους αντίστοιχους πίνακες του Άρθρου 12 . Εναλλακτικά, στη σύμβαση του έργου, μπορεί να χρησιμοποιηθούν και οι πίνακες του γερμανικού τεχνικού προτύπου DIN 4109, που περιγράφει αναλυτικά τις απαιτήσεις και εφαρμογές ηχομόνωσης σε κτίρια και που λαμβάνεται διεθνώς σαν μέτρο σύγκρισης.
Όταν πλέον είναι γνωστή η απαραίτητη ηχομόνωση για κάθε δομικό στοιχείο, προχωρούμε στον προσδιορισμό της ηχομόνωσης εφαρμογής, δηλαδή επιλέγονται, σε συμφωνία με τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, κατασκευαστικές λύσεις με ηχομείωση στο έργο ίση ή μεγαλύτερη από την απαραίτητη ηχομόνωση.
Το επίπεδο της απαραίτητη ηχομόνωσης του εξωτερικού κελύφους (είτε πρόκειται για έναν χώρο είτε για ολόκληρο κτίριο) εξαρτάται από την εξωτερική ηχοστάθμη του θορύβου.
Η εξωτερική ηχοστάθμη θορύβου μπορεί να προσδιορισθεί με τους εξής τρόπους:
Ο προσδιορισμός της ηχομόνωσης, που διαθέτει μία κατασκευαστική λύση γίνεται από τα τεχνικά στοιχεία του κατασκευαστή του υλικού μέσω υπολογισμού, βάσει των φυσικών ιδιοτήτων του υλικού, σύμφωνα με μεθόδους που περιγράφονται στα πρότυπα: DIN 4109 και EN ISO 12354
Για τον υπολογισμό της ηχομόνωσης ενός χωρίσματος λαμβάνεται υπόψη: